Het SMARD project is een onderzoek met smartphones  waarin wij twee dingen proberen te doen: We   proberen in de eerste plaats mensen sneller op de  hoogte te brengen dat ze mogelijk weer terugvallen   bij het hebben van een depressie, want dat gebeurt  helaas heel vaak. In tweede instantie proberen we   met games en oefeningen via een smartphone mensen  meer weerbaar te maken tegen de depressie. Het is   een onderzoeksproject, dus het is een door de  Hersenstichting gefinancierd onderzoek waarin   wij dus met geld van de Hersenstichting nu  aan het uitzoeken zijn of dat mogelijk is en   of dat ook invloed heeft op het terugvallen in  een depressie. Nou wat een probleem is, is dat   mensen met terugkerende depressies vaak heel laat  doorhebben dat ze weer aan het afglijden zijn,   en dan gaat het heel hard, en dan kom je weer  in zo'n een nieuwe depressie terecht. Dat is   heel ellendig voor patiënten, maar ook voor  mensen om hen heen. Wat we dus willen met   deze app is eerder, vroegtijdig opmerken dat  iemand weer dreigt af te glijden dus liefst   voordat het al helemaal gebeurd is. Dan kunnen  we misschien ook eerder ingrijpen zodat we kunnen   zorgen dat iemand niet helemaal van die glijbaan  af gaat maar juist eerder stopt, en dat we ook   hopelijk niet die ernstige recidieve depressies  terugkrijgen. Dat zou een enorme verbetering zijn. De AI kanten van dit project zitten vooral in  de eerste app, de app die dus moet opmerken   of mensen dreigen terug te vallen. Waar we dan  gebruik van maken is de BeHapp app. Dat is een   app die is ontwikkeld door Martien Kas en Jacob  Vorstman, waarmee we ook intensief samenwerken   bij de Rijksuniversiteit Groningen. Wat BeHapp  doet is eigenlijk 24 uur per dag kijken wat je   met je smartphone doet, het levert dan heel  veel data op over gebruik van die telefoon,   over waar je naartoe gaat, over hoe vaak je belt  of appt, of iets opzoekt. Daarmee creëren we een   soort profiel van hoe het met iemand gaat als  het goed gaat, en wat we dan met AI willen doen,   en dan gebruiken waarschijnlijk een vorm  van anomaly detection, is dat we dan in   dat patroon van normaal gebruik willen kijken of  daar iets in verandert zodat je kan zeggen: "Hé,   dit is gekoppeld aan een verandering die we zien  bij iemand die opnieuw depressief wordt." Van alle   mensen die dus mee doen met het onderzoek, meten  we met BeHapp het gedrag en hoe ze een smartphone   gebruiken en los daarvan vragen we ze elke drie  maanden: "Hoe gaat het met je?" Ben je opnieuw   somber geworden of niet? Die twee gegevensstromen  gaan we aan elkaar koppelen om juist te kunnen   zeggen: "Hé, dit is een signaal dat we oppikken  bij die persoon om te kunnen zeggen van:   "Hé gaat niet goed met die persoon, moeten ze  niet eens eventjes met de dokter gaan praten?"" Mijn onderzoek laat zien dat mensen eigenlijk heel  erg geneigd zijn om deze app te accepteren en te   willen meewerken aan deze studie. Uiteindelijk  regelen we natuurlijk heel goed dat de privacy   gevoeligheid van deze data, dat die ook heel goed  wordt afgeschermd. Het is niet zo dat je gegevens   op straat liggen. Als je dat goed aan mensen  uitlegt dan is er misschien één op de honderd die   het toch wel een beetje te spannend vindt. De rest  van de mensen, die zien de meerwaarde ervan, die   willen heel graag meedoen omdat ze snappen dat het  voorkomen van zo'n depressie en het verminderen   van je kwetsbaarheid om depressief te worden  ontzettend belangrijk is. Ik denk uiteindelijk hè,   maar goed, we moeten eerst aantonen dat het werkt.  Maar als het werkt, dan zou je kunnen zeggen van   goh, dit is iets wat een extra service wordt waar  iemand die in behandeling is bij een psychiater,   of psycholoog of bij een huisarts, die  kwetsbaar is om vaker depressief te worden,   dat als die persoon of zijn behandelaar weet dat  deze app er is en dat dit kan helpen, dat we dan   een soort platform maken of een soort interface  op het internet waar je je kan inschrijven. Nou,   dan moeten we kijken of we daar nog wat extra  gegevens van iemand verzamelen bijvoorbeeld:   Heeft iemand een behandelaar?, en vindt hij het  ook goed dat zo'n behandelaar dan ingelicht wordt.   Het mooiste is natuurlijk als je het samen doet,  als psychiater én patiënt. Ik denk dat je idee   van zelfmanagement helemaal perfect is, dit is een  tool waarmee je zelfmanagement kan doen zonder dat   je er heel veel zelf voor hoeft te doen, maar  je doet het wel zelf. Want je geeft jezelf op voor zo'n monitoring. Het grappige is, we hebben  wel al focusgroepen gedaan om te kijken: "Is dat   acceptabel voor mensen?" Mensen met recidiverende  depressies, dus die dat vaker hebben gehad,   die zeggen: "Prima, doe maar. Want ik wil dit  nooit meer. Het is heel erg als ik depressief   wordt en ik vind het helemaal niet erg zolang  jullie ervoor zorgen dat die data niet bij   iedereen terecht komen." En dat doen we, we hebben  het heel netjes keurig via allerlei ICE normen en   allemaal veiligheidskeurmerken gewoon keurig  geregeld. "Als je die data, als je mij daarmee   kan helpen om mij eerder te waarschuwen dat  het misschien weer de verkeerde kant op gaat.   Dan vind ik dat ontzettend belangrijk." En dan,  als dit werkt, dan zou dit een tool kunnen zijn   waar mensen zich op moeten gaan inschrijven  samen met hun behandelaar en dat je dan samen   ook een berichtje zou krijgen van: "Goh, let  even op, gaat het wel goed? Kijk even samen.".