Het algoritme kent twee bomen. Eén is een boom die opgebouwd wordt  aan de hand van de initiële input,  en de andere is een dataset. Die dataset, daar is een analyse gemaakt van  onder andere de toonhoogte, de velocity et cetera. Als de initiële input binnenkomt dan  komen er een aantal noten binnen. Dus misschien... laten we zeggen 10 noten. En die 10 noten die worden  weerlegd tegenover de dataset  en aan de hand daarvan  wordt een keuze gemaakt van:  'Oké wat zou dan een logisch vervolg kunnen zijn?' en daar zitten natuurlijk ook een  soort van kansberekeningen in. Soms wordt er een keuze gemaakt dat  er een onlogische keuze gemaakt wordt,  net zozeer als dat een musicus  dat af en toe zou doen. Over het algemeen maakt het de keuze  aan de hand van de dataset van:  'Oké, welke noot zouden we  deze noot mee kunnen vervangen,   of welke noot zou hierna moeten komen?' et cetera. Om dat proces dat centraal stond in mijn album   te belichamen hebben we gekozen voor een  aantal zelfspelende piano's, disclavieren,  en die piano's die kun je dus midi  voeden en de toetsen die spelen zelf, en vanuit daar kan je ook weer de midi outputten, dus die data kun je aan de volgende piano geven. Die kan dan ook met behulp van zo'n  algoritme daar weer een antwoord op geven. Dus eigenlijk is het een grote  cirkel hoe we het nu voor ons zien,  met een aantal zelfspelende piano's die heel  langzaam de initiële input extrapoleren. Zo verandert heel eigenlijk  heel langzaam over de tijd   wat we in begin gespeeld hebben op zo'n piano..